Μπορεί να ακυρωθεί η συμμετοχή των «Σπαρτιατών» στις εκλογές;

Για άλλους ήταν έκπληξη, για κάποιους άλλους αναμενόμενη η είσοδος των πολιτικών επιγόνων της «Χρυσής Αυγής» υπό τον μανδύα άλλου κόμματος: των «Σπαρτιατών». Έκπληξη και οργή προκάλεσε σε όλους όσοι πίστευαν ότι με νομικές απαγορεύσεις επιλύεις ένα πρόβλημα. Η κοροϊδία δεν χωνεύεται εύκολα και η είσοδος των φασιστών υπό «Λακεδαιμονική» ενδυμασία προκαλεί, ιδίως όταν ο ίδιος ο έγκλειστος στις φυλακές Κασιδιάρης πανηγύριζε για τη νίκη και την προσωπική του «δικαίωση» και οι εκπρόσωποι του συγκεκριμένου κόμματος τον ευχαριστούσαν για τη «στήριξη». Την ίδια ώρα, όσοι θυμούνται ότι η «Χρυσή Αυγή» – ούσα κατηγορούμενη ως εγκληματική οργάνωση – απέσπασε το 2019, το 2,94% των ψήφων δεν θεωρούσαν δύσκολο εγχείρημα την υπέρβαση του 3%. Και φυσικά δεν πίστευαν ότι με νομικές απαγορεύσεις ξεμπερδεύεις με φασιστικά μορφώματα.

Τα ερωτήματα που δημιουργήθηκαν, όμως, είναι πολλά. Μπορούν τα κόμματα του περιώνυμου «δημοκρατικού τόξου» να ζητήσουν εκ των υστέρων την ακύρωση της συμμετοχής στις εκλογές των «Σπαρτιατών»; Μπορεί ένας μεμονωμένος εκλογέας να δηλώσει εξαπατημένος και να ζητήσει δικαστική προστασία λέγοντας ότι ψήφισε Σπαρτιάτες και του βγήκε …. Κασιδιάρης; Κατά πόσον είναι δυνατόν ένα άλλο δικαστήριο να κρίνει μη νόμιμη τη συμμετοχή των «Σπαρτιατών» στις εκλογές, ερχόμενο σε αντίθεση με την απόφαση του Αρείου Πάγου (8/2023) που επέτρεψε τη συμμετοχή τους; Υπάρχει περίπτωση ένα νέο δικαστήριο  να κρίνει αντισυνταγματικό το νόμο που ψήφισε η ΝΔ και να μην εξετάσει καν την πιθανή σχέση εξάρτησης και καθοδήγησης μεταξύ «Σπαρτιατών» και Κασιδιάρη; Και εάν ακυρωθεί η συμμετοχή του συγκεκριμένου κόμματος στις εκλογές τί γίνεται; Θα υπάρξουν επαναληπτικές εκλογές ή θα μοιραστούν οι έδρες του αναλογικά στα υπόλοιπα κόμματα; Και ποιος μπορεί να το αποφασίσει αυτό;

τη χώρα μας – ευτυχώς – δεν έχουμε ανάλογο ιστορικό προηγούμενο. Συνεπώς, δεν υπάρχει «νομολογία», ώστε να μπορούμε με σχετική ασφάλεια να δώσουμε τεκμηριωμένες απαντήσεις. Τούτο διότι σε θεωρητικό επίπεδο είναι πάντοτε ευχερές να διατυπωθούν διαφορετικές απόψεις, ιδίως όταν ο νομοθέτης – όπως δυστυχώς συμβαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση –  δεν εκφράστηκε με τη μέγιστη δυνατή σαφήνεια.

Καταρχάς, να οριοθετήσουμε ποιος δύναται να κρίνει και ποιος μπορεί να ζητήσει τη σχετική κρίση. Ήδη από το Σύνταγμα του 1911 αρμόδια για την «εξέλεγξη» των εκλογών είναι αποκλειστικά η δικαστική εξουσία. Προ του 1911 τη σχετική αρμοδιότητα, στο πλαίσιο ενός θεωρητικού «αυτοελέγχου», είχε το ίδιο το κοινοβούλιο, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν τα αναγκαία δικαιοκρατικά εχέγγυα, καθώς η εκάστοτε πλειοψηφία επέβαλλε τη βούλησή της.

Σήμερα, αρμόδιο για το δικαστικό έλεγχο των εκλογών είναι το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο (ΑΕΔ) που στη συγκεκριμένη περίπτωση λειτουργεί ως Εκλογοδικείο. Σύμφωνα με το άρθρο 100 παρ 2 του Συντάγματος συγκροτείται από του Προέδρους των ανώτατων δικαστηρίων (Άρειος Πάγος, ΣτΕ και Ελεγκτικό Συνέδριο), από τέσσερις αρεοπαγίτες και τέσσερεις συμβούλους της Επικράτειας που ορίζονται με κλήρωση κάθε δύο χρόνια. Στην αρμοδιότητά του είναι η εκδίκαση ενστάσεων κατά το άρθρο 58 του Συντάγματος. Ήδη στο άρθρο αυτό βρίσκουμε την πρώτη κακογραμμένη διάταξη, καθώς αναθέτει στο ΑΕΔ τον «έλεγχο και την εκδίκαση των βουλευτικών εκλογών….». Προφανώς, επειδή οι βουλευτικές εκλογές δεν καλούνται σε … δίκη το αληθές νόημα της διάταξης είναι ότι η αρμοδιότητα του ΑΕΔ είναι η εκδίκαση «διαφορών» που ανακύπτουν στο πλαίσιο βουλευτικών εκλογών που έχουν διεξαχθεί. Η ίδια διάταξη θέτει ως προϋπόθεση της εκδίκασης αυτής της διαφοράς την υποβολή «ένστασης». Συνεπώς, το ΑΕΔ δεν κρίνει αυτεπάγγελτα. Ωστόσο, δικαίωμα υποβολής ένστασης έχει τόσο υποψήφιος που συμμετείχε στις εκλογές όσο και απλός εκλογέας, αρκεί η διαφορά να έχει σχέση με την εκλογική περιφέρεια που ο ίδιος είναι εγγεγραμμένος.