Κανείς δεν μπορεί να καταδείξει κάποιον νικητή
Οι πρόσφατες – τηλεοπτικής σύλληψης και αισθητικής – εικόνες του πλανητάρχη(φευ) Τράμπ, του Πούτιν και των ευρωπαίων ηγετών μπορεί να δημιούργησαν θετικά ή αρνητικά συναισθήματα της στιγμής (ανάλογα με την οπτική του καθενός και το υποκειμενικό φίλτρο που προσδιορίζει την τελική αντίληψη των πραγμάτων), αλλά σίγουρα δεν μπορούν να καταδείξουν κάποιον νικητή. Τούτο προκύπτει όταν αφήνουμε την πρόσκαιρη «εικόνα» και επεξεργαζόμαστε, υπό το πρίσμα της λογικής, το βαθμό επίτευξης διακηρυγμένων στόχων σε σχέση με τη ζώσα πραγματικότητα.
Πρώτα πρώτα, η ίδια η επιτιθέμενη Ρωσία δεν μπορεί να κομπορρημονεί, μολονότι κατέχει το 20% των εδαφών της Ουκρανίας και βρέθηκε ένας ανερμάτιστος Αμερικανός πρόεδρος να την βγάλει από την απομόνωση του δυτικού κόσμου. Ας θυμηθούμε ποιος ήταν ο στόχος της και ποια η αιτία του πολέμου στην Ουκρανία (σύμφωνα με την ίδια). Θεωρούσε ότι απειλείται από το ενδεχόμενο ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Δεν ήθελε δυτικά στρατεύματα στην αυλή της.
Μολονότι πρέπει να αναγνωριστεί στο σημείο αυτό και η αποτυχία της Δύσης να εντάξει τη Ρωσία σε μια ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική συλλογικής ασφάλειας πριν το 2022, η ανησυχία της Ρωσίας θα πρέπει να αυξηθεί μετά τον πόλεμο της Ουκρανίας που η ίδια ξεκίνησε. Το ΝΑΤΟ πράγματι ήρθε στην αυλή της. Η Φιλανδία έσπευσε να ενταχθεί τον Απρίλιο του 2023 και η Σουηδία τον Μάρτιο του 2024, δύο χρόνια μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία.
Μάλιστα, στο ειρηνευτικό σχέδιο που συζητείται για την Ουκρανία σφόδρα πιθανολογείται η σύναψη μιας διεθνούς σύμβασης με εγγυήτριες δυνάμεις (τις χώρες της Δύσης), οι οποίες θα στείλουν στρατεύματα για να διαφυλάξουν την υπόσταση και εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας στο μέλλον. Εάν, μάλιστα, υιοθετηθεί όρος αντίστοιχος με το άρθρο 5 της Συνθήκης της Ουάσιγκτον που ίδρυσε τη Βορειοατλαντική Συμμαχία (υποχρέωση συνδρομής όλων των κρατών σε περίπτωση επίθεσης κατά χώρας – μέλους, ήτοι θέσπιση της αρχής της συλλογικής άμυνας) γίνεται αντιληπτό ότι μετά το Ρωσοουκρανικό πόλεμο, το ΝΑΤΟ έρχεται πιο κοντά στη Ρωσία από ό,τι ήταν πριν από αυτόν. Την ίδια στιγμή, ο στενός εναγκαλισμός της Ρωσίας από την Κίνα στον τομέα του εμπορίου και της ενέργειας δεν περνάει απαρατήρητη από τη ρωσική αστική τάξη. Η τελευταία, ουδόλως κερδίζει ως θεραπαινίδα της Κίνας στο πλαίσιο του παγκόσμιου εμπορίου.
Η πιο χαμένη της υπόθεσης είναι η ίδια η Ευρώπη και κυρίως η Γερμανία. Όχι μόνον έχασε την πρόσβαση σε φθηνή ενέργεια από τη Ρωσία, αλλά εξαναγκάστηκε να εξαρτάται και ενεργειακά (όχι μόνον στρατιωτικά) από τις ΗΠΑ. Όλες οι ευρωπαϊκές χώρες αντιμετωπίζουν υψηλό πληθωρισμό, οι οικονομίες εκτροχιάστηκαν και απαιτείται να δαπανούν περισσότερα σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς στερώντας απαραίτητους πόρους από το κοινωνικό κράτος.
Τούτο δεν προκύπτει μόνον από την υποχρέωση να διαθέσουν το 5% του προϋπολογισμού τους για την άμυνα ως χώρες – μέλη του ΝΑΤΟ. Προκύπτει από όλες τις μελέτες των ευρωπαϊκών δεξαμενών σκέψης που θεωρούν εξαιρετικά πιθανό ο ρωσικός αναθεωρητισμός να φτάσει στην καρδιά της Ευρώπης το προσεχές διάστημα. Κάποιοι ονειρεύονται παλαιά σοβιετικά μεγαλεία, μολονότι οι λαοί επέλεξαν τον ευρωπαϊκό δρόμο. Μόνη θετική εξέλιξη, η απόκτηση συλλογικής αυτογνωσίας σε ζητήματα κοινής εξωτερικής πολιτικής και άμυνας. Δεν αρκεί να είσαι οικονομικά ισχυρός παίκτης στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Ζητούμενο παραμένει η στρατιωτική ισχύς. Μια τέτοια εξέλιξη μόνο θετική μπορεί να χαρακτηριστεί και για τη δική μας χώρα.
Τέλος, εξίσου χαμένες είναι οι ΗΠΑ. Στο πλαίσιο της δικής τους οπτικής, η μάχη πρέπει να δοθεί στον Ειρηνικό και να περιοριστεί η μεγέθυνση της Κίνας. Μέχρι στιγμής έχουν πετύχει το ακριβώς αντίθετο. Έσπρωξαν τη Ρωσία στις αγκάλες της Κίνας, ενώ αποδεχόμενες ως εύλογη λύση την αλλαγή συνόρων δια της βίας ρίχνουν νερό στο μύλο του Κινεζικού ιμπεριαλισμού. Εάν το κριτήριο επιβολής στις διεθνείς σχέσεις είναι μόνον το μέγεθος και η ισχύς – όπως απερίσκεπτα τόνισε πολλάκις ο Αμερικανός πρόεδρος – τότε γιατί να μην ενσωματώσει η Κίνα την Ταιβάν; Γιατί να μην προχωρήσει ακάθεκτη στην ιστορική περιοχή της Ινδοκίνας;
Στον Ηρόδοτο αποδίδεται η φράση ότι «στον πόλεμο κανείς δεν νικά χωρίς να έχει χάσει». Η φράση ταιριάζει απόλυτα στη σημερινή κατάσταση στην Ουκρανία. Μόνες κερδισμένες οι εταιρίες παραγωγής πολεμικών εξοπλισμών. Τα νέα φονικά «έξυπνα» όπλα δοκιμάζονται «in vivo», ενώ οι εφαρμογές της τεχνικής νοημοσύνης εξελίσσονται μέσα σε ένα περιβάλλον που η τεχνητή υπερνοημοσύνη (όταν δημιουργηθεί) θα απέρριπτε μετά βδελυγμίας …
Διαβάστε το άρθρο στο tovima.gr